Απιστία: [...] Οι ήρωες των διηγημάτων αυτών είναι οι άπιστοι στη σύμβαση ενός ερωτικού δεσμού, όπου ο καθένας φαίνεται να τάχθηκε για ένα και μοναδικό ταίρι. [...]
Έρωτας και πολιτική: Οι δύο όροι, που συνθέτουν τον τίτλο του θέματος αυτής της συλλογής μοιάζουν σε πρώτη μα και σε τελευταία όψη σαν ασυμβίβαστοι. Η πολιτική είναι από τις πλέον αντιερωτικές δραστηριότητες του ατόμου μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Κι ας λένε κάποιοι ότι όλα είναι πολιτική. Εξάλλου κάποιοι άλλοι, ψυχραιμότεροι, λένε να κάνουμε έρωτα όχι πόλεμο. Και φυσικά ο πόλεμος είναι πολιτική, κακή πολιτική. Η καθωσπρέπει κοινωνία δεν ανέχεται την ερωτική ζωή των πολιτικών ηγετών της. Αντίθετα την καταδικάζει, την ανάγει στη σφαίρα της σκανδαλολογίας. Κυβερνήσεις πέσανε, ηγέτες θάφτηκαν από ροζ σκάνδαλα, πολιτικές θεωρίες στήθηκαν πάνω στην καταπίεση του ερωτισμού, για χάρη του κοινωνικού αγώνα κ.λπ. κ.λπ., όλα γνωστά, καθημερινά, τα ζήσαμε και τα ζούμε. Οι ιστορίες αυτού του τόμου θέτουν το θέμα, όπως το είδαν οι συγγραφείς μας σ\' αυτόν τον αιώνα. [...]
Ζήλια: Η περισσή του έρωτα δύναμη, ανατρέπει εκείνες τις λεπτές ισορροπίες, που ακόμα και στην περιοχή του πάθους φαίνονται αναγκαίες για την αποφυγή των τραγικών συμβάντων, όπως στην περίπτωση της Μήδειας, ή και των μικροαστικών δραμάτων, όπως τα συναντάμε σε αρκετούς από τους ήρωες του παρόντος τόμου. Η ζήλια, επακόλουθο μιας τέτοιας ανισορροπίας και γενεσιουργός καταστάσεων που, άλλοτε δίκαια, άλλοτε άδικα, ονομάστηκαν αρρωστημένες, έρχεται με το ιδιόμορφο παιχνίδι της να προσθέσει το δικό της κεφάλαιο στον ερωτικό μας βίο, το δικό της θέμα και στην ιστορία του νεοελληνικού διηγήματος, το θέμα που καθόρισε τις επιλογές αυτού του τόμου. [...]
Η μοιραία γυναίκα: Εκεί στο παλιό οιδιπόδειο σταυροδρόμι περιμένει η Σφίγγα και πιο κάτω η Ιοκάστη. Δυο θηλυκά αινίγματα και ανάμεσά τους ο φόνος και ο βασιλικός θρόνος. Ένας άντρας σκοτώνει έναν άλλον άντρα, τον πατέρα του, στη συνάντησή τους με τη μοίρα. Ο πρώτος θα στεφθεί βασιλιάς της Θήβας και θα παντρευτεί τη μάνα του. Ποια είναι η μοιραία γυναίκα σ\' αυτό το παραμύθι; Η Σφίγγα ή η Ιοκάστη; Ή μήπως η ίδια η Μοίρα αφού και αυτή θηλυκή θεότητα υπήρξε; Όποια κι αν ήταν, τώρα ο δεινός Οιδίπους, υιός βασιλέων ή υιός καραγωγέων, θα κουβαλάει το στίγμα του Κάιν. Όποιες κι αν είναι οι καταβολές του μύθου, και όπου και αν οδηγούν οι γλωσσικοί ακροβατισμοί γύρω από αυτόν, θα βαραίνει πάντα ο προσδιορισμός "μοιραία" και θα ακολουθεί η γυναίκα. Θα βαραίνει η μοίρα που θα χρησιμοποιεί για όργανό της το θηλυκό για να αφανίσει το αρσενικό.
Δέκα διηγήματα από τη λογοτεχνία μας αποτελούν αυτό το κεφάλαιο, θαμπόφως στο σκοτεινό σταυροδρόμι των ανεξερεύνητων βουλών της μοίρας και των ανθρώπινων ενστίκτων. [...] (από τις εισαγωγές του βιβλίου)